Autor: Joanna Kus

Krakowska kamienica jako odrębny kierunek architektury mieszkaniowej swą podstawową formę przybrała już w XVI wieku. Kształtowanie tego typu budynków rozpoczynało się zwykle na pozostałościach murów średniowiecznych domów mieszczańskich. W wyniku łączenia starych elementów z nowymi powstawały charakterystyczne kamienice: głęboko wciśnięte w ulice, złożone z trzech części, najczęściej trójosiowe w przyziemiu, z trzema oknami na fasadzie i klatką schodową w połowie głębokości obiektu. Przewidywalność tego układu architekci najczęściej przełamywali poprzez dekorowanie wejść okazałymi portalami. Nie inaczej wyglądałaby kamienica Popielów, wybudowana przy ul. św. Jana 20, gdyby w kolejnych stuleciach nie zdecydowano o jej rozbudowie.

Sama budowa odbiła się głośnym echem w XVIII-wiecznym Krakowie. Kamienicę o cechach zabudowy pałacowej zrealizowano poprzez połączenie aż trzech budynków. Pod koniec wieku scalone zostały mury kamienic: Cyglarowskiej, Kortynowskiej i Ryntowskiej. Prawa do tych obiektów posiadało krakowskie Arcybractwo Miłosierdzia. Dopiero ok. 1795 roku kompleks, już po przebudowie, stał się własnością wojewody Piotra Małachowskiego.

Kamienica przy Rynku Głównym 12 w Krakowie miewa różne nazwy: kamienica Fontaniowska, kamienica Fontanowska, kamienica Dembińskich. Wszystkie te określenia znajdują uzasadnienie w historii budynku.

Jedną z części Rynku Głównego są tzw. domy na Barszczowym. Dziś znajduje się tam Kamienica Bidermanowska. Określenie domów na Barszczowym dotyczy budynków wznoszonych między dawnym cmentarzem, obok Kościoła Mariackiego, a dzisiejszą ul. Sienną (dawniej Szkolną). Nazwa została upowszechniona w XIX wieku, kiedy większość domów należała do kupca Macieja Bartscha.