Willa Marii Lewalskiej powstała według projektu biura Ludwika Wojtyczki. Zlecenie było jednym z pierwszych dotyczących architektury dworkowej. Pierwotną koncepcję domu znajdującego się przy ul. Krupniczej 42 przygotowali pracownicy firmy Beton. Budowę zakończono w 1924 roku.
Okazała budowla przy ul. Krupniczej w Krakowie – Dom Wojciecha i Ireny Weissów – stanowiła potwierdzenie pozycji społecznej i sukcesu, osiągniętego — co było dużym zaskoczeniem dla samego malarza — wyłącznie dzięki sztuce.
Kraków wkroczył w drugą połowę XIX wieku z nowymi obowiązkami. Najważniejszym z nich było odtworzenie tkanki miasta nadszarpniętej skutkami historycznego pożaru, który w 1850 roku wybuchł na Dolnych Młynach i w szybkim tempie rozprzestrzenił się na tereny dawnej dzielnicy Śródmieście. Ogień pochłonął zabytkowe budynki, w tym kościół św. Trójcy i pałac Wielkopolskich (dzisiejsza siedziba magistratu). Pożar dosięgnął również zabudowę ul. Krupniczej. Pod numerem 26 mieścił się w tym okresie drewniany dworek, który został niemal całkowicie zniszczony. W jego miejsce powstał Dom Józefa Mehoffera.
Ta sama ulica, która wyznaczała drogę królom zasiadającym na tronie na Wawelu — ta, która kończy się tuż za Bramą Floriańską, dawnym głównym wjazdem do Krakowa i zarazem jego pierwszą wizytówką — w XIX wieku stała się również miejscem narodzin jednego z najsłynniejszych polskich malarzy — Jana Matejki. To w Krakowie mieści się dom Jana Matejki.
Kamienica pod św. Janem Kapistranem przy Rynku Głównym 26 powstała prawdopodobnie w epoce dominacji sztuki gotyckiej, na co wskazuje specyficzne wykończenie piwnic budynku. Historycy podkreślają również jego książęcy rodowód. Jeszcze w XIV wieku kamienica należała do książąt mazowieckich.
Ulica Sławkowska wyodrębniła się z istniejącego w średniowieczu tzw. traktu Sławkowskiego. Pierwsze wzmianki na temat zabudowy tego odcinka pochodzą z 1307 roku. Jednym z zabytkowych budynków na tej ulicy jest Kamienica Słodowa.