Ta sama ulica, która wyznaczała drogę królom zasiadającym na tronie na Wawelu — ta, która kończy się tuż za Bramą Floriańską, dawnym głównym wjazdem do Krakowa i zarazem jego pierwszą wizytówką — w XIX wieku stała się również miejscem narodzin jednego z najsłynniejszych polskich malarzy — Jana Matejki. To w Krakowie mieści się dom Jana Matejki.
Kamienica pod św. Janem Kapistranem przy Rynku Głównym 26 powstała prawdopodobnie w epoce dominacji sztuki gotyckiej, na co wskazuje specyficzne wykończenie piwnic budynku. Historycy podkreślają również jego książęcy rodowód. Jeszcze w XIV wieku kamienica należała do książąt mazowieckich.
Ulica Sławkowska wyodrębniła się z istniejącego w średniowieczu tzw. traktu Sławkowskiego. Pierwsze wzmianki na temat zabudowy tego odcinka pochodzą z 1307 roku. Jednym z zabytkowych budynków na tej ulicy jest Kamienica Słodowa.
Krakowska kamienica jako odrębny kierunek architektury mieszkaniowej swą podstawową formę przybrała już w XVI wieku. Kształtowanie tego typu budynków rozpoczynało się zwykle na pozostałościach murów średniowiecznych domów mieszczańskich. W wyniku łączenia starych elementów z nowymi powstawały charakterystyczne kamienice: głęboko wciśnięte w ulice, złożone z trzech części, najczęściej trójosiowe w przyziemiu, z trzema oknami na fasadzie i klatką schodową w połowie głębokości obiektu. Przewidywalność tego układu architekci najczęściej przełamywali poprzez dekorowanie wejść okazałymi portalami. Nie inaczej wyglądałaby kamienica Popielów, wybudowana przy ul. św. Jana 20, gdyby w kolejnych stuleciach nie zdecydowano o jej rozbudowie.
W związku z coraz większą liczbą zachorowań na COVID-19, Kraków znalazł się z tzw. żółtej strefie. Radni uznali, ze jednym ze skutecznych sposobów na walkę z rozprzestrzeniającym się wirusem będzie systematyczna dezynfekcja Krakowa.
Sama budowa odbiła się głośnym echem w XVIII-wiecznym Krakowie. Kamienicę o cechach zabudowy pałacowej zrealizowano poprzez połączenie aż trzech budynków. Pod koniec wieku scalone zostały mury kamienic: Cyglarowskiej, Kortynowskiej i Ryntowskiej. Prawa do tych obiektów posiadało krakowskie Arcybractwo Miłosierdzia. Dopiero ok. 1795 roku kompleks, już po przebudowie, stał się własnością wojewody Piotra Małachowskiego.